అయిబు పాడిన అమ్మ పాట

Once again my Aiibu story, before going for a sequel...

పండు వెన్నెల.  

ఆ పిల్లలిద్దరూ చెరువు ఒడ్డున కూచున్నారు. ఒక బల్ల. ఆ బల్ల మీదిద్దరూ. దేనికోసమో ఎదురుచూస్తున్నట్లున్న ఆ పిల్లల కళ్ళలో తెలియని వేదన. ముద్దులొకికే చిన్నారుల వదనమ్ముల వేదన గాంచలేని వెన్నెల రాజు మబ్బు చాటున దాక్కున్నాడు. నీళ్ళలో అలికిడి. ఇసుక తెన్నె మీద పిల్ల తెమ్మెరలు.ఇంత ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణంలో అంత విషాదమైన వదనాలతో ఎవరా పిల్లలు? అడిగిందొక చేప. ఎవరో మరి. నాలుగు రోజులుగా ఇక్కడే కూచుంటున్నారు. అంది రెండో చేప. ఒక్కసారి గాల్లోకెగిరి చూసిందా మొదటి చేప. కిలకిలా నవ్విందా పిల్ల. కేరింతలు కొట్టింది.

ఆ పిల్లడు లేచి గంతులేశాడు. ఎగిరిన చేప కాసేపలా గాల్లోనే నిలిచిపోయింది. ఆశ్చర్యంతో.

*** *** ***

చిమ్మ చీకటి.  

ఏవో గుసగుసలు వినిపించటంతో హితైషి లేచి కూచున్నాడు. ఏమిటా అని చెవులు రిక్కించి వినసాగాడు. అమ్మా, నాన్నా. దేని గురించో మాట్లాడుకుంటున్నారు.

నాన్న ఏదో చెప్తున్నాడు. అమ్మ గొంతు ఆతుర్దాగా ఉంది. "అలా ఎలా?" అంటోంది అమ్మ. "ఎలా అయినా సరే తప్పదు మరి. ఇది జరిగి తీరాలి. ఆ రెండు చేపల్నీ చంపి వాటిని అమ్మేయాల్సిందే. లేందే మనకు డబ్బులు దొరకవు. దీపావళి జరుగదు."

"అయ్యో మరి అవి మన పిల్లలు పెంచుకుంటున్నవి కదా. రోజూ సాయంత్రాలు వాటికి మేత పెట్టి ఆడుకుంటారు. పాపం దూర తీరాలనున్న దీవుల్ని చూడాలని మన వాడి ఆశ. ఆ చేప పెద్దదైతే దాని వీపు మీద కూచుని అవన్నీ చూసి రావాలని ఎన్ని సార్లంటుంటాడో కదా."

ఎక్కడో వాన వాసన. మెరుపులు మెరిశాయి. హితైషి హతాశుడయ్యాడు. "నా చేప పిల్లని నాన్న చంపి అమ్మేసి ఇంట్లో దీపావళి జరుపుతాడా? పండుగంటే మాకిష్టం.కానీ మా చేప పిల్లల్ని చంపేస్తే ఎలా? పాపం చిన్న చిన్నవి. వాటిని చంపి మాకు పండుగ చేస్తే మరి వాటి కోసం పండుగ చేస్తారు?"

*** *** ***

విపరీతమైన ఎండ.

మధ్యాహ్న భానుడు జరిగిన ఘోరాన్ని చూశా అన్నట్లు ఆవేశాన్నంతా భూమి మీద తన ప్రతాపాన్ని చూపిస్తున్నాడు. శ్రద్ధ మొహం చేతులతో కప్పుకుని ఏడుస్తున్నది. అన్నయ్యకి విషయం చెప్పాలి.ఎలా చెప్పాలి. వాడూ తనలాగే చిన్న వాడే కదా. ఎలా తట్టుకుంటాడు? కానీ ఎలాగోలా తెలుస్తుంది కదా.నాభి దగ్గర నుంచీ దు:ఖం పొంగుకుని వస్తుంటే ఇసుకలోనే కుప్పకూలిపోయింది. బోర్లా పడుకుని రోదిస్తోంది.కన్నీళ్ళూ ఇసుకలో ఇంకిపోయినై. నోట్లోకి ఇసుక పోతున్నా తెలియని దు:ఖం. వళ్ళు మాడిపోతున్నా పట్టించుకోలేనంత దు:ఖం.

*** *** ***

జోరున వాన. 

టపాకాయలన్నీ తడిసిపోయాయి. నాన్న వళ్లంతా తడిసిపోయింది. పిల్లల కోసం తెస్తున్న టపాసులన్నీ తడిసి ముద్దైపోయాయి. పిల్లల కోసం! పిల్లల కోసం! పిల్లల... ఊపిరాగిపోతున్నంత బాధ.అసలు పిల్లలు ఈ రెండు రోజుల్నుంచీ ఎందుకలా ఉన్నారు. వాళ్ళ సంతోషం కోసమే కదా తను ఈ టపాసుల్ని తెచ్చింది. పండుగ జరగదనే భయమా? చేపల్ని చంపి అమ్మేశనని బాధా? పండుగ జరుగదనే భయమైతే ఇప్పుడు అన్నీ తీసుకొస్తున్నాడు. ఇంక ఇవి చూసి కేరింతలు కొడతారు. వాళ్ళ కళ్ళలో ఆనందమే కదా తనకీ అతివకీ కావాల్సిందీ?

మరి అదే చేపల్ని చంపి అమ్మేశానని బాధా? అలా అయితే ఈ టపాసుల్ని చూపి ఎలాగన్నా వాళ్ళ బాధను రూపుమాపొచ్చు. కానీ, కానీ... ఇప్పుడివన్నీ... అటు చేపలూ పోయి ఇటు పండుగకు తెచ్చినవన్నీ వాన పాలయి... ఏమి ఆలోచించాలో తెలియని పరిస్థితి. ఇంతలో దాటుతున్న కాలువ పోటెత్తింది. మొండిగా దాటేద్దామని అడుగు ముందుకేశాడు. కుడికాలు పెట్టి ఎడమకాలు ఎత్తాడోలేదో...

*** *** ***

విపరీతమయిన గాలి.  

విసురుగా వీస్తోంది. చితి మంటల్లోని బూడిద ఎగిరొచ్చి అతివ కళ్ళలో పడింది. ఇది కన్నీరా? లేక కళ్ళలో పడిన బూడిద వల్ల వచ్చిన నీరా? భర్త పోయాడు. పిల్లల బాధ వర్ణనాతీతం. నాన్న కోసం. పోయిన చేపల కోసం. తను దైవంగా భావించిన భర్త ఒక వైపు తనను వంటరి దాన్ని చేసి. పిల్లలు దిగులుగా మరో వైపు. వారినెలా తను సాకాలి? డబ్బు లేదు. తోడుగా భర్త లేడు.

ఈదురుగాలికి ఆమె జుట్టు ఎగిరి ఎగిరి పడుతోంది. "దేవుడా! ఈ దు:ఖాన్ని నేను భరించ లేను. ఏమి తప్పు చేశానని నాకీ శిక్ష? నీకేం కావాలి? ఎందుకిలా మమ్మల్ని వేధిస్తున్నావు. నన్ను తీసుకుని నా పిల్లల్ని సంతోష పరిచేలా ఏదన్నా చెయ్యి." మనసులోనే గొంతెత్తి అరిచింది.

ఆ రాత్రికి పిల్లలు ఏడుస్తూనే ఉన్నారు. ఎలాగోలా వారినూరడించే ప్రయత్నం చేస్తూనే ఉందిగానీ పిల్లలు కదా.ఒకరాత్రి వేళకు ఇద్దరూ నిద్రలోకి జారుకున్నారి. కళ్ళ క్రిందా, బుగ్గల మీదా కన్నీటి చారికలు. అతివ లేచిమ్ది.ఒక్కసారి పిల్లలని ముద్దాడాలనుకుంది. " ఎలాగూ ఈ బంధనాలని త్రెంచుకుని పోతున్నాను. నన్ను తీసుకునైనా ఆ దేవుడు నా పిల్లలకు మంచి జీవితం ఇవ్వక పోతాడా? అన్నీ వదులుకున్నాక ఇక ఇది మాత్రం ఎందుకు?" తన కోరికని అణచుకుని చెరువు వైపు అడుగులు వేస్తున్నది. గాలింకా వీస్తూనే ఉంది.

*** *** ***

మంచు.  

విపరీతమైన మంచు. దారంతా పరుచుకుంది. పొడూగ్గా నల్లటి కొటేసుకున్న మనిషి నడుస్తున్నాడు.అతని వెనుక ఒక పొట్టి మనిషి. చేతిలో వేట కొడవలుంది. మీద పడుతున్న మంచు తునకల్ని దులుపుకుంటూ వెనక్కి తిరిగి అరిచాడు. "ఏహోయ్! ఓ పాటేసుకోరా అయిబూ!" అతని స్వరం ఖంగు మనేలా ఉంది. ఒకరకమైన గాంభీర్యం. ఒకరకమైన పొగరు. తనే సర్వంహసహా అన్నట్లు.

"కాళ్ళు. కాళ్ళు మంచులో కూరుకున్నాయి. కాస్త లేవదియ్యి దొరా," సాయమడిగాడా పొట్టి వ్యక్తి.

"హోరినీ! బరువెక్కువ, ఎత్తెక్కువ, నాకాళ్ళే కూరుకోలేదు. నీకాళ్ళా? పొట్టోడివి. బరువు తక్కువ."

"అట్టగాదులే దొరా! నీపాటి బలం లేదు నాకు. కాస్త సాయమందివ్వు దొరా. పాటేసుకుంటానుగానీ." ఆ మనిషి అటువైపు వెళ్ళి జుట్టు పట్టుకుని ఒక్క లాగు లాగాడు. అంతే. పొట్టి మనిషి మంచులోంచీ బయట పడ్డాడు. "నా బూటులిస్తానుగానీ వాటినేసుకో. ఇవైతే మంచులో దిగబడవు."

"మరి నీకెట్టా దొరా?"

"ఉహూరుకొహోరా పొట్టోడా!" పెద్దగా నవ్వాడా మనిషి. ఆ నవ్వు ఆ అడవంతా ప్రతిధ్వనించింది. అంతే!మంచు కురవటం ఆగిపోయింది. చుట్టూ ఉన్న చీకట్లు చెదిరిపోయి వెలుతురు పరచుకుంది. అతను నవ్వుతూనే ఉన్నాడు. ఆ పొట్టి వ్యక్తి పాటందుకున్నాడు. ఆ నవ్వూ, ఆ పాటా శృతిగలిసి...

*** *** ***

హోరు గాలి. 

దుమ్మురేగుతోంది. వాతావరణమంతా చిందర వందరగా ఉంది. హితైషి, శ్రద్ధా అమ్మకోసం వెతుకుతున్నారు పొద్దున్నుంచీ. ఎక్కడా కనబడదే? ఎక్కడని వెతకాలి? ఎవరినని అడగాలి. వెతుకుతూనే ఉన్నారు. కనపడ్డ చెట్టునడిగారు. పుట్టనడిగారు. రాళ్ళనడిగారు. రప్పలనడిగారు. మనుషుల్నడిగారు.బంగారు రంగు ఛాయతో, నీలం రంగు చీరెలో పొడుగాటి ఆవిడనెక్కడన్నా చూశారా అని. ఎవరూ చెప్పలేదు.వీళ్ళకి సాయంత్రమైనా దొరకలేదు. ముక్కునోళ్ళలో దుమ్ము పడకుండా రుమాలు నడ్దం పెట్టుకుని దగ్గరలో ఉన్న సావిడిలోకి పరిగెత్తారు. "అన్నయ్యా! ఆకలౌతోందిరా," శ్రద్ధ అంది.

*** *** ***

దబా దబా పడుతోంది వాన.  

ఆ పొడుగాటి మనిషి రెండు భుజాల మీదా ఇద్దరు పిల్లలు. వెనక్కి తిరిగి పెద్దగా అరిచాడు. "ఏహోయ్! నాలుగు దుంపలేవన్నా దొరికితే పట్టుకురారా అయిబూ." ఆ కేకకి పిల్లలిద్దరూ కళ్ళు తెరిచారు. మగతగా చుట్టూ చూసి, కళ్ళ మీద పడుతున్న చినుకుల్ని తుడుచుకున్నారు. "మే... మే...మెక్కడున్నాం? నువ్వెవరు?" ఇద్దరూ కాస్త భయంతోనూ, మరికాస్త ఆశ్చర్యంగానూ అన్నారు.

అతను బదులివ్వలేదు. ఓ నాలుగంగల్లో ఎదురుగా ఉన్న రాతి మేడలోకి దారి తీశాడు. వాళ్ళనిదరికీ తన కోటులోంచీ రెండు తువ్వాళ్ళు తీసిచ్చి, తుడుచుకుని కట్టుకోమన్నాడు. శ్రద్ధ ప్రక్కనే ఉన్న గదిలోకి వెళ్ళింది.హితైషి అక్కడే తుడుచుకుని, దాన్ని కట్టుకున్నాడు. "ఏం పిల్లా భయమేయటంలా? సాయం కావాలా?"అడిగాడా మనిషి. "ఊఁ..." నీరసంగా అంది. లోపల ఒకమ్మాయి ప్రత్యక్షం అయింది. "ఇటురా పిల్లా! నేను తుడిచి కడతాను," అంది. శ్రద్ధ ఆ గుడ్డను ఆ అమ్మాయికిచ్చింది. పనయ్యాక "ఓహ్! నాంగవయంతి," అందా అమ్మాయి. అంతే మాయం. శ్రద్ధకివేమీ పట్టేలా లేదు. అంత సమయాన్ని కూడా ఆ మనిషివ్వలేదు. "అన్నం తిందువు రా పిల్లా," పిలిచాడు. కలిపి గోరు ముద్దలు పెడుతూ వారి కథంతా విన్నాడు.

*** *** ***

ఎర్రని ఎండ.  

చెమట్లు కక్కిస్తోంది. ఆ పొడుగాటి మనిషి ఒక చెట్టుని కొడుతున్నాడు. ఇల్లు కట్టటం కోసం. "ఏహోయ్! గొడ్డలి పిడిరిగింది. మరో పిడి పట్రారా అయిబూ." చెమట్లు కారిపోతున్నాయి. కాస్త దూరంగా హితైషీ, శ్రద్ధా ఆడుకుంటున్నారు. దిగులుగ్ కూచుంటే ఊరుకోనని చెప్పాడా మనిషి మరి. కుడిచేతి బొటన వేలితో నుదుటనున్న చెమటను తీసి, విదిలించాడు. అంతే! అక్కడంతా చాలా ఖాళీ స్థలమొచ్చింది. చేతులు ఝాడించి వళ్ళు విరుచుకున్నాడు. అక్కడో మేడ ప్రత్యక్షమయింది. తల విదిలించాడు. చెమట చుక్కలు ఎగిరెళ్ళి కాస్త దూరాన పడ్డాయి. చిత్రం అక్కడో చెరువు. దాని ముందు ఒక బల్ల. పిల్లలిద్దరూ ఆశ్చర్యంతోనూ,ఆనందంతోనూ చూస్తున్నారు. ఇంతలో ఆ పొట్టి మనిషి వచ్చాడు. రెండడుగులెత్తున ఆ పొట్టి వ్యక్తి, "నాకు తెలుసులే దొర. నువ్వు దేవుడివి. ఎప్పుడు కావాలనుకుంటే అప్పుడది చేస్తావు. నడుమ నడుమ ఆటలాడుతావు బొమ్మలతో."

పెద్దగా నవ్వాడా పొడుగాటి మనిషి.చుట్టు ఉన్న చెట్ల నుంచీ పూలొచ్చి అక్కడ వానలా కురిశాయి.

*** *** ***

కన్నుపొడుచుకున్నా కనబడని చీకటి. 

"ఏహోయ్! కొవ్వొత్తి పట్టుకురారా అయిబూ," అరిచాడా పొడుగాటి మనిషి.

 

"అంటే నువ్వు దేవుడివన్న మాట!" కళ్ళు త్రిప్పుతూ అంది శ్రద్ధ. "అవును." సమాధానం వచ్చింది. "మరైతే మా అమ్మ ఎక్కడుందో చెప్పవూ?" ఆశగా అడిగాడు హితైషి. కోటు సవరించుకుంటూ, "మరైతే మీరు ఏడ్వనంటేనే..." విషయం కాస్త గ్రహించింది శ్రద్ధ. ఏడుపు తన్నుకొచ్చింది. పరిగెత్తుకెళ్ళి ఆ పొడుగాటి మనిషి కాళ్ళు చుట్టేసింది. "నాకమ్మ కావాలి. నాకమ్మ కావాలి." అడుగుతూనే ఉంది. "మరదే నేను చెప్పింది.నువ్వేమనుకుంటున్నావు? నా దగ్గరే ఉంది. క్షేమంగా. మీకోసమే నా దగ్గరకొచ్చింది."

"మరైతే మా అమ్మని మాకిచ్చేయ్."

"కుదరదమ్మా."

"ఏం? ఎందుకు కుదరదు? నాకు అమ్మ కావాల్సిందే."

"మీ అమ్మ చనిపోయింది కదా?"

"అంటే చనిపోయిన వాళ్ళే నీ దగ్గరకొస్తారా?"

"అవును."

"అంటే మేము కూడా చనిపోయామా?"

"అదేమి? అలా అన్నావు?" నవ్వాడు, శ్రద్ధ నెత్తుకుంటూ.

"మరి మేమూ నీదగ్గరకే వచ్చాముగా!"

"కాదు కదా! నేనే మీ దగ్గరకొచ్చాను."

"మరి మా నాన్న?" ఈసారి హితైషి అడిగాడు.

"మరి మీ నాన్న కూడా మీ అమ్మలానే."

"ఒక్కసారి అమ్మా, నాన్నలని మాకు చూపించవూ?" జాలిగా అడిగాడు హితైషి. "ఊఁ..." వంత పాడింది శ్రద్ధ.

"నేను చూపిస్తాను. కానీ వాళ్ళకి మీరు గుర్తుండరే..."

"అదేమి?" ఇద్దరూ ఒక్కసారే అడిగారు." వాళ్ళు నా దగ్గరికొచ్చాక మళ్ళా ఇక్కడి విషయాలు గుర్తుండవు."చెప్పాడా పొడుగాటి మనిషి. "మరి నువ్వెందుకు మాకోసం వచ్చావు? వాళ్ళకి గుర్తుండేది ఇక్కడ ఉన్నంత వరకే కదా. మా అమ్మ మాకోసం ఆలోచించేది ఇక్కడున్నంతసేపే కదా? మరి ఇక్కడున్నప్పుడు అడిగినది వాళ్ళకు గుర్తుండనప్పుడు నువ్వు కష్టపడి మాకోసం మంచులో, వానలో, ఎండలో ఎందుకొచ్చావు?" హితైషి అడిగాడు.

ఆ పొడుగాటి మనిషి నవ్వాడు. చీకటి పోయి వెలుగొచ్చింది. చక్కని సువాసనలు చుట్టుముట్టాయి. "ముచ్చటైన ప్రశ్న. మీ అమ్మ వేరే ఊరికెళ్తూ నీకో పనిచెప్పిందనుకో. అమ్మ లేదు కదాను నువ్వా పని ఆపేస్తావా చేయటం?"

"ఉహూఁ. అమ్మ చెప్పిన పనేదైనా చేస్తాను నేను. ఉన్నా లేకున్నా."

"నేను కూడా. నేను కూడా చేస్తాను దేవుడూ!" ముద్దు మాటలతో అంది శ్రద్ధ.

"మరి నేనూ అంతే పిల్లలూ. అమ్మ చెప్పిన పనేదైనా చేస్తాను. అమ్మ చనిపోయే ముందు, నన్ను తీసుకుని నా పిల్లల బాగు చూడు," అంది. అందుకే వచ్చాను నేను మీ కోసం."

"అంటే అమ్మ చెప్పినదేదైనా చేస్తావా? దేనికి? మరి నీ అమ్మ ఎవరు?" శ్రద్ధ అంది.

"అమ్మ చెప్పినదేదైనా అంటే చేయదగినదేదైనా చేస్తాను. చేయరానిదేదీ చేయను. నాకు అమ్మ లేదు."

"మరి అమ్మ లేకుండా నువ్వెలా పుట్టావు?"

"మీ అమ్మను పుట్టించింది నేను. నాకు అమ్మ లేదు. నేనసలు పుట్టలేదు. అయినా నీకు ఇప్పుడు అర్థం కాదులే శ్రద్ధా. చెప్పాల్సొచ్చినప్పుడు చెప్తాను."

"అవును. కొన్ని విషయాలు మాకు అర్థం కావు. చిన్న పిల్లలం కదా. అమ్మ కూడా చెప్పాల్సొచ్చినప్పుడు చెప్తాను అనేది," హితైషి అన్నాడు.

"సరేలే దేవుడూ, నువ్వు మాకోసం వచ్చావు. మాకిక భయం లేదు. కానీ, అమ్మకి మేము గుర్తు లేకున్నా మాకు అమ్మ గుర్తుంది కదా. ఒక్కసారి చూపవూ?"

"అయ్యో! నీకెలా చెప్పనమ్మా! నువ్వు మీ అమ్మను చూడాలంటే నువ్వు కూడా చచ్చిపోవాలి."

"ఐతే నన్నూ చంపేయ్," చేతులు పైకెత్తి అదేదో పెద్ద ఘనకార్యం అన్నట్లు అంది. దేవుడు పెద్దగా నవ్వాడు."నువ్వు నాతో వస్తే నువ్వు కూడా ఇక్కడి సంగతులు మర్చిపోతావు. అసలు మీ అమ్మని నువ్వే గుర్తుపట్తలేవు. ఇక నువ్వు నాతో వచ్చుపయోగమేముంది?" ఇంతకు ముందు చావు అన్న మాటనన్న దేవుడా మాట ఈసారి వాడదల్చుకోలేదు. తనతో రావటమన్నాడు.

శ్రద్ధ బిక్క మొహం వేసింది. "అంటే అమ్మనికెప్పుడూ చూడలేనా?" ఏడుపు గొంతుతో అంది. "ప్లీజ్ దేవుడూ.నువ్వు ఏదైనా చేస్తానంటావు. అన్నీ నేనే అంటావు కదా. ప్లీజ్ దేవుడూ. ఒక్కసారి అమ్మని చూపవూ." గడ్డం పట్టుకుని బ్రతిమిలాడుతున్నట్లంది. దేవుడు చిరునవ్వు నవ్వి అన్నాడు. "అమ్మనడిగావు సరే. మరి నాన్న?మీ చేప పిల్లని చంపాడని కోపమా?"

"ఛీ లేదు దేవుడూ. అమ్మెప్పుడూ, నాన్న పక్కనే ఉంటుంది. అందుకే అడగలేదు. నాకు నాన్న మీద కోపం లేదు దేవుడూ. ప్లీజ్ దేవుడూ. ఒక్కసారి అమ్మను చూపు దేవుడూ." ఏడుస్తూ, చేతులతో గుండెల మీద కొడుతూ అడుగుతూనే ఉంది. అది చూసి హితైషికి కూడా ఏడుపొచ్చింది.

దేవుడికి నవ్వొచ్చింది. "ఆహా పిల్లలు! ఎన్నిచ్చినా, ఆఖరికి నేనొచ్చినా అమ్మే కావాలంటారు కదా."

పెద్దగా కేకేశాడు. "ఏహోయ్! అయిబూ. ఇల్లారా!"

అయిబు పరిగెత్తుకుని వచ్చాడు. "ఒక పాట పాడవోయ్." "ఏం పాట దొరా?" "నీకు నచ్చిందేదైనా సరే." "చిత్తం దొరా." అమ్మ పాడే జోల పాట పాడాడు. ఒక మెరుపు మెరిసింది. చలటి గాలి వీచింది.

"మీ అమ్మా నాన్నా వస్తున్నారు. కానీ కాసేపే. మీకోసం రప్పించాను. నా కోసం కాసేపట్లో పంపేయాలి,"దేవుడన్నాడు.

"సరే" అని ఇద్దరూ బుద్ధిగా తలూపారు. ఆ మెరుపులోంచీ అమ్మ, నాన్న దిగొచ్చారు. ఇద్దరూ నిర్వికారంగా చూస్తూ నిలబడ్డారు. "అమ్మా!" అంటూ ఆత్రంగా వెళ్ళబోయింది శ్రద్ధ. కానీ ఆమె మొహంలోని నిర్వికారతను చూసి బిక్క మొహం వేసింది. దేవుడు నవ్వుకున్నాడు. చెప్పినా ఈ పిల్లలకు అర్థం కాదని. "శిశూనాం మాతృ ప్రాప్తి:" అని నవ్వాడు. వాళ్ళిద్దరికీ పుర్వ ఙ్ఞాపకం వచ్చింది. అతివ చేతులు జాపి పిలిచింది. ప్రేమగా.ఇకాగలేదు శ్రద్ధ. పరిగెత్తుకుని వెళ్ళి మరీ చంకనెక్కింది. హితైషి నాన్న భుజానెక్కాడు. కాసేపు వారలా ఉండగా దేవుడు, అయిబూ ఏదో విషయాన్ని గురించి మాట్లాడుకున్నారు. "వాళ్ళకు నన్ను గూర్చి చెప్పిందే అమ్మ కదా. గురువెప్పుడూ గొప్ప అని నేను చెప్పే కదా గురు పరంపరను మొదలిడింది. అమ్మే ఆది గురువు మానవులకు," దేవుడన్నాడు.

శ్రద్ధ అమ్మ చంకన నుండి దిగి దేవుడి దగ్గరకొచ్చింది. "దేవుడూ! నన్నెత్తుకోవూ?"

దేవుడు రెండు చేతులూ పట్టి లేపి భుజానేసుకుని మిగిలిన ముగ్గురి వైపూ నడిచాడు. "దేవుడూ. అడగ్గానే అమ్మనీ, నాన్ననీ, చూపావు. సరే. నువ్వన్నట్లే వాళ్ళని పంపెయ్యి." దేవుడు నవ్వాడు. వాళ్ళ నిజాయితీకి.వాళ్ళను సాగనంపాడు. "రేపటినుంచీ మీరు ఆ కొత్త ఇంట్లో ఉండండి. మీకు కావలసినవన్ని అందులో ఉన్నాయి. నేను కనబడకపోయినా ఎప్పుడు పిలుస్తే అప్పుడొస్తాను. మీకో చిన్న బహుమతి. మీ నిజాయితీకి."మీకోసం చెరువులో చేప పిల్లలు. కానీ ఎప్పుడొస్తాయనేది మాత్రం చెప్పను. ఒక చిన్న షరతు. ఇకపైన మీకంట నీరొలక కూడదు. భయం ఉండకూడదు. దేనికీ అశక్తత పనికిరాదు. సరేనా?"

వాళ్ళిద్దరూ సంతోషంగా నవ్వారు.

*** *** ***

పండు వెన్నెల. 

అలా గాల్లో ఉన్న చేప మళ్ళా నీళ్ళలో పడ్డది. పిల్లలిద్దరూనీళ్లలోకి పరిగెత్తారు. ఏయ్ చేపలూ మీరు మాకోసమే. నేనూ అన్నా మనం పెద్దయాక దేశాలన్నీ చూడాలి. సరేనా?" అరుస్తోంది శ్రద్ధ సంతోషంగా.అప్పుడే టపాసుల మ్రోత మొదలైంది. మన నల్ల కోటు దేవుడు ఆ సమయంలో తెల్ల కోటేసుకుని ఆనంద తాండవం చేస్తున్నాడు తన దేవేరులతో. ఆరోజు కార్తీక పున్నమి.

అయిబు పాడుతున్నాడు...

ఎచటనైతే భయముండదో...

ఎచటనైతే కంట నీరొలకదో...

ఎప్పుడైతే ప్రపంచంలో అసత్తువుండదో...

ప్రేమైక జీవనం వర్ధిల్లు సమయాన

సృష్టి అందం ఇనుమడిస్తుంది.